Ο θάνατος είναι συνεπής τον Σεπτέμβρη
κι εσύ ανάβεις με τους στίχους σου τσιγάρο
ψάχνοντας για τους σπόρους των ονείρων σου
σε μάντρες με παλιά σιδερικά
πέφτει ένα ψιλό χιόνι στα μαλλιά και στα ποιήματα
στα έρημα μηχανουργεία της καρδιάς σου
χιονίζει άγριες ενοχές, χιονίζει λάθη
χιονίζει τα χαμένα χρόνια σου
περνούν βασίλισσες οι ψεύτικες ελπίδες σου
μέσα σε άμαξες από χρυσόχαρτο και φεύγουν
περνούν οι μαύροι χαρταετοί
των παιδικών σου χρόνων.
Στις εργατικές συνοικίες
ο θάνατος είναι πιο συνεπής , επιμένεις,
υπάρχει θετική συσχέτιση
ανάμεσα στη φτώχεια και το πλήθος των νεκρών
φτάνει μια βόλτα στις φτωχογειτονιές για να σε πείσει
χρόνια δουλεύω στα εκχιονιστικά μηχανήματα και ξέρω
πως κάνει κρύο στις τάξεις των ανέργων
φυσάει ένας παγωμένος αέρας ασταμάτητα
στα φύλλα των μαρξιστικών βιβλίων χειμωνιάζει
έρχονται απ΄ το βορρά καμιόνια φορτωμένα μίσος
έρχονται λυωμένοι στρατοί από μολύβι
γυναίκες από βρώμικο αλάτι
έρχεται η δεσποτεία των ανήλιων ημερών.
5 comments:
Έμαθα για τον θάνατο απ’ τον χρόνο.
Είναι περισσότερο δίκαιος με τους ανθρώπους από την ζωή.
Με την μνήμη δεν είναι.
ΠΟλύ όμορφο και δυνατό ποίημα. Θα έλεγα ότι θα μπορούσε να αποτελέσει επέκταση σε κάποιο από τα μέρη του "Μυθιστορήματος" του Σεφέρη. Τόσο καλό δηλαδή ήταν!
Συμφωνώ με το σχόλιό σου Ιωάννη.Μια απ΄ αυτές τις μέρες πρέπει να έχεις και γενέθλια , αν δεν απατώμαι .Αφού είσαι ζυγός.
Σ΄ευχαριστώ, Νικόδημε. Σε διαβάζω. Το βιβλίο σου είναι λίγο μεγάλο. Και δυστυχώς με διακόπτουν συνεχώς οι τρέχουσες υποχρεώσεις μου.
Ναι Κατερίνα μου σε λίγες ημέρες.
Θα το καταλάβεις άλλωστε κι απο το μπλόγκ.
Post a Comment