Χόρευαν σκελετωμένα τα παλιά μου ρούχα
χόρευαν κάτω απ΄ το φως του φεγγαριού .
Εκείνο το λινό κοστούμι που φορούσα
όταν σε γνώρισα
Το βελουδένιο ταγιέρ στο πρώτο μας φιλί
ένα φτηνό μπλουτζίν από εκδρομή στη Μηχανιώνα
μ΄ ένα παιδί που το κουνούσε το αεράκι
και κάποιους φίλους χρόνια πεθαμένους
ένας σκισμένος ταφτάς από πάρτι του 70
κι ανάμεσά τους ένα νυφικό με μαύρο πέπλο
κι ένα φουστάνι ραμμένο με αγκάθια
που δεν το έβγαλα ποτέ από τότε
κι ακόμα μια ζακέτα χιονισμένη
που μου τη χάρισες τη μέρα που χωρίσαμε.
Χόρευαν όλη νύχτα τα παλιά μου ρούχα
Χόρευαν ξέφρενα τουίστ , φοξ τροτ , ταγκό και σάμπα
Υστερα σύραν ένα βαρύ ζειμπέκικο
Ύστερα αρχίσαν να καπνίζουν σα χαλάσματα .
24 comments:
Καλό το ποιήμα,με διάχυτη τη μοναξιά
σ΄ευχαριστώ Γιάννη που με διαβάζεις.
Βγάζεις πολύ πίκρα.
Μου δίνεις την εντύπωση πως θες να διαβαστεί από συγκεκριμένο άτομο και ότι τελικά ναι μεν είναι ποίημα αλλά τα γεγονότα είναι πραγματικά.
Δεν χρειάζεται φυσικά να απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα.
Εκτιμώ πολύ τις γυναίκες που ερωτεύονται αφού το συγκεκριμένο συναίσθημα έχει αφανιστεί από τα θηλυκά των ημερών μας.
Η Μάνη βγάζει στρατηγούς!
Λοιπόν ,κορώνα μου, για να σοβαρευτούμε πρέπει να σου πώ ότι στην ποίηση κινείσαι ή μάλλον αλιεύεις στα τυφλά.΄Αρα λοιπόν αυτό που αναδύεται από μέσα σου είναι κάτι συγκυριακό που δεν το επιδιώκεις ούτε το γράφεις για να το διαβάσει κάποιος άλλος . Για να καταλάβεις όμως όλο το ιστορικό του ποιήματος, το ίδιο βράδυ που το έγραψα είδα μια έκθεση κοστουμιών από όπερες. Σκέφτηκα λοιπόν ότι τα ρούχα διηγούνται την ιστορία μας αφού τα έχουμε φορέσει σε οριακές στιγμές της ζωής μας .Όταν πας να συναντήσεις ένα μεγάλο έρωτα πχ. τα ρούχα σου μοιραία θα κρατήσουν πάνω τους την αύρα που εκπέμπεις , τις αποχρώσεις των συναισθημάτων, την αγωνία , την αμηχανία σου κλπ .΄Αρα μας καταγράφουν εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή , άρα μπορούν να θεωρηθούν ως μνημεία της ίδιας μας της ιστορίας . Τα ρούχα μας μιλούν στη δική τους γλώσσα και πάνω τους ξαναδιαβάζουμε τα πεπραγμένα μας.Και η δική μου ζωή δεν ήταν ούτε ήσυχη , ούτε τακτοποιημένη σύμφωνα βέβαια με τα συμβατικά κοινωνικά πρότυπα για τα οποία δεν τρέφω και μεγάλη εκτίμηση .Τώρα αν οι ενδιαφερόμενοι το διαβάζουν , μου είναι τελείως αδιάφορο , όσο αδιάφοροι μου είναι και οι τελευταίοι.
Η Μάνη όπως και η αρχαία Σπάρτη βγάζει και δυναμικές γυναίκες κυρίαρχους στη χώρο δραστηριότητας τους.
Σχετικά με την ποίηση τώρα με την εξήγηση που έδωσες μου άνοιξες μια εντελώς διαφορετική διάσταση που δεν είχα σκεφτεί.
Συνήθως μνημεία δικής μας ιστορίας θεωρούσα τη μουσική σε κάποιο χώρο
συνδυασμένη με κάποιο γεγονός που συνέβαινε την ίδια στιγμή.
Διαφωτιστική όπως και να έχει η ανάλυση που έκανες.
κ.Καριζώνη,
Από τις αρχές καλοκαιριού που ανακάλυψα την΄΄σφαίρα''των μπλόγκερς,συνάντησα το δικό σας μπλόγκ το οποίο και αμέσως πρόσθεσα στα αγαπημένα μου.Γνώριζα βέβαια από πριν την λογοτεχνική σας παρουσία στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της πόλης μας.Ομως το τελευταιο ποίημα που αναρτήσατε ,με άγγιξε πολύ,και ήταν αυτό που με ώθησε να επικοινωνήσω μαζί σας.Μου δημιούργησε εσωτερικές διεργασίες αλλά και συναισθήματα.
Ασχολούμαι και γω με την ποίηση την οποία λατρεύω,γράφω, και ας πούμε έχω κάποια πορεία σαυτήν.
aprospelastipoli, καλησπέρα! Χαίρομαι πολύ που επισκέπτεσαι το μπλογκ μου και που σου αρέσουν τα ποιήματά μου.Θα χαρόμουν να διαβάσω και δικά σου αν μπορούσα να μπω στο μπλογκ σου αλλά δυστυχώς δεν μπορώ.Είναι μια ανακούφιση να βλέπεις ότι η ποίηση διαβάζεται ακόμα γιατί πολλοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι στα αζήτητα.Τώρα που έχω κι εγώ μπλογκ καταλαβαίνω ότι η ποίηση έχει ένα υπολογίσημο αναγνωστικό κοινό και ίσως το ίντερνετ να ενδείκνυται περισσότερο γι΄αυτήν απ΄ό,τι για την πεζογραφία.Κι εδώ προπορεύεται η ποίηση και πάντα θα προπορευεται. Γι΄ αυτό είναι πιο συμβατή με τις νέες τεχνολογίες απ΄τις άλλες μορφές λόγου .
Όπως και νάχει σου εύχομαι να συνεχίσεις να γράφεις ποιήματα και να περνάς καλά .
Έρχονται κάποια βράδια
κι απ’ τις ρωγμές της ψυχής μου
δραπετεύει ένα ελάχιστο φως
σχεδιάζει το περίγραμμα των πελμάτων μου
πάνω στην άμμο
πριν το πέρασμα της θάλασσας
πάνω στα ξύλινα δάπεδα των δωματίων
πριν το πέρασμα του χρόνου
εκείνα, τα ίδια βράδια
πίσω από τους τοίχους της ερημιάς μας
ακούγεται μια φυσαρμόνικα να παίζει
ακούγεται και το φεγγάρι
π’ απλώνει σ’ ένα ξύλινο τραπέζι τη μνήμη
και την τεμαχίζει.
Κατερίνα μου την αγάπη μου αφήνω κι ευχές για ένα όμορφο φθινόπωρο.
Πολύ μου άρεσε αυτό που έγραψες ήχε μου.΄Πάντα γλυκός ο ήχος σου κι αγαπημένος.
Κατ αρχάς καλώς σε βρίσκω.
Άκουσα πως ενδιαφέρεσαι για την πειρατεία.
Έχω μάσει κάποιο υλικό.
Μαζεύω, μ'αρέσει.
Έχω δημοσιεύσει δυό μικρές ιστορίες.
Όπως τις άκουσα.
Στο -καραμήτρο.-
Απλώς καταγράφω.
Και από ποίηση δε ξέρω, δε κρίνω.
Χαιρετώ.
Καλησπέρα Νίκο και καλωσόρισες στο μπλογκ μου.Θα χρειαστώ τα στοιχεία για την πειρατεία .Θα σ΄επισκεφτώ πάραυτα .
Αν είχα το εμέηλ σου...
TO email μου είναι kkarizoni@yahoo.gr
το σημείωνω και στο μπλογκ μου ψηλά πάνω δεξιά.
Καλησπέρα Κατερίνα!
Στιγμές συνιφασμένες με συναίσθημα και υλικά "στολίδια" όλα πασμπαλισμένα από μνήμη που αφήνει πάντα τα σημάδια της...
Kαλησπέρα Ονίσιμε, έπιασαν οι ευλογημένες βροχές της Θεσσαλονίκης και η ζωή της πόλης ξαναμπήκε στην τροχιά της.Ο καιρός ευτυχώς βοηθάει στο γράψιμο .Καιρός για καταθλιπτικούς κι ονειρόπόλους.
Κατερίνα μου καλημέρα:)
Πέρασα για να σου πω από την καρδιά μου αυτή την καλημέρα που κρύβει μέσα της πολλή αγάπη και πολλές ευχές ! Τώρα θα τα λέμε πιο συχνά!
Γεια΄ σου Δημητρό μου , καλό φθινόπωρο να έχουμε και να τα λέμε πάλι φέτος .Τι κάνεις γράφεις τίποτα καινούργιο;
Αγαπητή κ.Καριζώνη,
Ευχαριστώ για τις ευχές,αντεύχομαι και γω.Στο μπλογκ μου aprospelastipoli,γράφω για τα''κακώς κείμενα''που υπάρχουν από την έλλειψη προσπελασιμότητας στην Ελλάδα, αλλά καιτην επίδραση που έχει αυτή η απουσία στη ζωή των πολιτών με αναπηρία.(Μου γράψατε πως δεν μπορείτε να μπείτε στο μπλογκ,μπορείτε να μου πείτε αν συνεχίζεται αυτό μήπως οφείλεται σε κάποιο τεχνικό πρόβλημα).
Σας γράφω όμως μια διεύθυνση όπου συμμετέχω με ποιήματα μου,αλλά και πεζά.Ειναι ο πολιτιστικός δικτυακός τόπος Arcadia http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia
Στο κομμάτι Πολιτισμός, στα Θέματα και Κείμενα(όνομα Φ.Αθανασιάδου).
Αν και σήμερα η μέρα ήταν ηλιόλουστη στη Θεσσαλονίκη,νοιώθω ακόμα επιρρεασμένη από τις προηγούμενες βροχερές μέρες,σας στέλνω λοιπόν ένα σχετικό ποίημα μου μαζί με την καλησπέρα μου.
''Ο καιρός''
Στη Βρετάνη πάλι βρέχει,
στη Κίμωλο τα πουλιά ζευγαρώνουν
η συνεύρεση στη μικρή τσαγερί
αποδείχτηκε τελικά
πολύ ανιαρή.
Οι δρόμοι που ακολουθήσανε
δεν οδήγησαν πουθενά,
είναι σαν τα χελιδόνια
που περιμένεις ναρθούν
με την άνοιξη,
και κείνα δε φθάνουν ποτέ.
Ο κ.Σμίθ δοκιμάζει στη σάλα
το καινούργιο του κουστούμι
από πανάκριβο κασμίρ
ενώ συμπληρώνει την εμφάνιση του
με την ομπρέλα απ'το Λονδίνο.
Εξω βρέχει ακόμα...
Καλησπέρα απροσπέλαστη πόλη.Τελικά μπήκα στο μπλογκ σου και σου άφησα μήνυμα.
Καλημέρα και από δω:),διάβασα το μήνυμα σου,σου άφησα και το δικό μου.
εξαιρετικό ποίημα! Σε μαγνητίζει, σαν΄ταινία μικρού μήκους το αισθάνθηκα με νόημα τόσο συμπυκνωμένο που δεν μπορείς παρά να αφεθείς, περιμένοντας την κορύφωση στον επόμενο στίχο, στην επόμενη λέξη.
Καλησπέρα από τη φθινοπωρινή Νίσυρο...
Post a Comment